Iedereen heeft wel zo’n oom in zijn familie. Die oom die je stiekem niet mag. Hij is de eeuwige zeikerd die altijd je gemoedstoestand naar beneden haalt. Zo’n oom die, vergeleken met de rest van de familie, eigenlijk alles mee heeft, maar het hem toch altijd lukt om te zeiken over de kleinste dingen. En vooral over jou, omdat jij hem nooit belt. Of bezoekt. En als je dat wel doet, is hij nog niet tevreden: je bent te druk, je draagt te veel make-up, je luistert rare muziek of je ademt te hard.
Hem bezoeken komt meer uit een soort loyaliteitsgevoel. Immers, buitensluiten is ook niet de bedoeling. Hij is tenslotte geen slecht persoon, integendeel juist. Hij verheft enkel zeiken tot een kunst. Uit respect pleeg je hem eens per jaar een bezoek dat je na stipt een uur weer afkapt. “Hoi oom. Dag oom.” Pure formaliteit. Wat die oom voor jou is, is Nederland voor de zon.
Vaak zijn we overgeslagen. Vaak werden we hooguit geplaagd met trailers. Ik weet nog dat het zo’n drie weken terug ook ineens warm werd, maar dan zonder zon. Zweten zonder bruin te worden. Kortom, alleen zweten. Maar nu is toch eindelijk de film in première gegaan, want Nederland bevond zich zowaar in een heuse hittegolf!
En man man man, wat was dat genieten, zeg. Het is werkelijk onwerkelijk hoe de zon het mooie in alles vergroot. Ragbakauto’s zijn ineens klassieke bolides. Prachtwijken zijn ineens pittoreske dorpjes met karakter. Politieagenten zijn ineens weer die gezellige mensen die de tijd nemen om je even de weg te wijzen.
Zonneschijn doet vormen prevaleren. Net als een boek dat je koopt vanwege de kaft, de geur van het papier, het knisperende geluid als een bladzijde omslaat. Een boek is niet alleen het verhaal. Vorm boven inhoud. Nee, de vorm ìs de inhoud. Je wordt er bijna boeddhistisch van.
Alle beeldspraak daargelaten, blijven er altijd mensen die hier anders over denken. Puffend en zuchtend vormen ze een orkest van ontevredenheid. Ja, het is warm. Ja, het is benauwd. Ja, iedereen ruikt naar zweet. We noemen dat zomer. Aan die mensen wil ik graag zeggen: doe alsjeblieft je best om ervan te genieten. En als dat niet lukt, hou je bek gewoon. Je zal de zon dankbaar zijn, wanneer je uitglijdt en je je heupen nìet breekt door de opgedane vitamine D. Nederland hoeft niet meer die ene oom te zijn. Wie weet worden we dan vaker en langer bezocht door die toffe neef.
